Epilog

Julka:

3 lata później

   Z Igorem, a raczej obecnie Umbertem mieszkamy w Pienzie we Włoszech. Mamy wspaniałą posiadłość, winnice na wzgórzu z którego są piękne widoki cisze i spokój. Ja również zmieniłam tożsamość. Umberto twierdził, że to dla naszego bezpieczeństwa.

Rozdział 26

Julka:

3 TYGODNIE PÓŹNIEJ:

  Jestem tu już trzy tygodnie. Przez ten czas zaczęłam dogadywać się z Igorem. O przepraszam. Teraz z Umbertem. Od ostatniej próby ucieczki przestałam próbować kolejny raz. Umberto wcale nie był taki zły jak na początku myślałam. Owszem nie zapomniałam tego, że nastraszył i groził mi bronią, ale od tamtego czasu

Rozdział 25

Julka:

  Leżałam spięta w jego ramionach. Nie potrafiłam się rozluźnić. Nie mogłam uwierzyć w to co się stało. On zdecydowanie powinien się leczyć o ile już wcześniej tego nie robił. A może jest jakimś zbiegiem z szpitala psychiatrycznego ? Nie mogę tak bezczynnie leżeć tu do rana. Musi być jakiś sposób, aby uciec.  Mijały

Rozdział 24

*

  Po drodze zrobiłem kilka postoi.   Jechałem jakieś czternaście godzin.  W Pinezie byliśmy na popołudnie. Jechałem od razu pod nasz dom, który powinien być już gotowy.  Nie wiem co Tom jej wstrzyknął, ale Julka nadal spała. Wyglądała tak niewinnie, bezbronnie i słodko. I pomyśleć, że tak łatwo było ją zdobyć. Kto by

Rozdział 23

Hubert:

  To były sekundy. Nie zdążyłem jej pomóc.. Może gdybym odwrócił się wcześniej … Gdybym wcześniej jej pomógł z tą nogawką to teraz by nie była w takim stanie… W oddali było słychać dźwięki karetek.. Trzymałem jej głowę na swoich kolanach i tuliłem do siebie. Modliłem się w duchu, aby wyszła z tego. Obiecałem sobie

Rozdział 22

*

  Razem z Fabiem mieliśmy ułatwione zadanie. Jechaliśmy po zakupy, a tu taka okazja się nadarzyła.